دوره 1، شماره 2، 1403، صفحات 31 - 49

نویسندگان : مریم رسولی* ¹

چکیده :
این مقاله به بررسی نقش ژنتیک، به ویژه ژن‌های فلاوین مونواکسیژناز (FMO)، در درمان افسردگی مقاوم (TRD) و معرفی روش‌های نوین درمانی پرداخته است. افسردگی مقاوم به درمان به حالتی اطلاق می‌شود که بیمار پس از دریافت درمان‌های دارویی استاندارد، همچنان علائم افسردگی را تجربه می‌کند. در این راستا، استفاده از اطلاعات ژنتیکی به ویژه از ژن‌های FMO، که در متابولیسم داروها نقش دارند، می‌تواند راه‌گشای بسیاری از مشکلات موجود در درمان این نوع افسردگی باشد. در بخش اول مقاله، مفهوم افسردگی مقاوم به درمان و اهمیت استفاده از اطلاعات ژنتیکی در انتخاب درمان‌های شخصی‌سازی‌شده معرفی شده است. این اطلاعات ژنتیکی می‌توانند به پزشکان کمک کنند تا دوز مناسب داروها و یا داروهای مؤثرتر را برای بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم انتخاب کنند. در بخش دوم، به معرفی ژن‌های FMO و تأثیر پلی‌مورفیسم‌های آن‌ها بر متابولیسم داروها پرداخته شده است. تغییرات ژنتیکی در این ژن‌ها می‌توانند نحوه تجزیه و جذب داروها را تغییر دهند و بر اثربخشی یا بروز عوارض جانبی داروها تأثیر بگذارند. استفاده از تست‌های ژنتیکی برای شناسایی این تغییرات می‌تواند به پزشکان کمک کند تا درمان‌های دقیق‌تری را برای بیماران تجویز کنند. در بخش سوم، به معرفی روش‌های نوین درمان افسردگی مقاوم از جمله درمان‌های دارویی شخصی‌سازی‌شده، تحریک مغناطیسی ترانس‌کرانیال (TMS)، درمان شوک الکتریکی (ECT) و روان‌درمانی پرداخته شده است. این روش‌ها به عنوان گزینه‌های مؤثر برای درمان افسردگی مقاوم معرفی شده‌اند که در کنار استفاده از اطلاعات ژنتیکی می‌توانند به بهبود نتایج درمان کمک کنند. در نهایت، در بخش چهارم، چالش‌ها و فرصت‌های استفاده از اطلاعات ژنتیکی FMO بررسی شده‌اند. چالش‌هایی همچون دسترسی محدود به تست‌های ژنتیکی و پیچیدگی‌های ژنتیکی بیماران مطرح شده است، اما فرصت‌هایی نظیر افزایش دسترسی به درمان‌های شخصی‌سازی‌شده و پیشرفت‌های بیشتر در تحقیقات ژنتیکی نیز مورد اشاره قرار گرفته است.

کلمات کلیدی :
فلاوین مونواکسیژناز، پلی‌مورفیسم، افسردگی مقاوم، متابولیسم دارو، شخصی‌سازی درمان.