دوره و شماره : آماده انتشار

نویسندگان : زهرا مصطفوی* ¹ ، مهدی خانی ²

چکیده :
آرتروز و سایر بیماری‌های دژنراتیو مفاصل، بار قابل توجهی بر سلامت عمومی وارد می‌کنند و تقاضا برای درمان‌های نوین غیرجراحی را افزایش داده‌اند. در سال‌های اخیر، روش‌های تزریق داخل مفصلی از جمله اوزون‌تراپی (Ozone Therapy) و پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) به عنوان گزینه‌های درمانی نویدبخش مورد توجه قرار گرفته‌اند. اوزون‌تراپی با بهره‌گیری از خواص ضدالتهابی، آنتی‌اکسیدانی و تسهیل بازسازی بافتی، می‌تواند سبب بهبود درد و عملکرد مفصلی گردد. شواهد متعددی نشان می‌دهد که اوزون، با کاهش سایتوکاین‌های التهابی و افزایش فاکتورهای رشد، روند تخریب غضروف را آهسته می‌کند و ترمیم را تحریک می‌نماید. از سوی دیگر، پی‌آرپی با تزریق کنسانتره پلاکت‌های خود بیمار، فاکتورهای رشد متعددی را به محل آسیب رسانده و موجب تحریک بازسازی و ترمیم بافت مفصلی می‌شود. مطالعات بالینی نشان داده‌اند که هر دو روش در بهبود درد، عملکرد و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به آرتروز خفیف تا متوسط مؤثر هستند. با این حال، تفاوت‌هایی در اثربخشی، مدت تأثیر و عوارض جانبی گزارش شده است که انتخاب درمان مناسب را پیچیده می‌سازد. این مقاله مروری با هدف مرور مقایسه‌ای شواهد علمی مربوط به تزریق اوزون و پی‌آرپی داخل مفصل، به بررسی مکانیسم عمل، شواهد بالینی، مزایا و محدودیت‌های هر روش می‌پردازد و راهکارهایی برای انتخاب درمان بر اساس شواهد فعلی و نیازهای بالینی بیماران ارائه می‌دهد.

کلمات کلیدی :
آرتروز، تزریق اوزون، PRP، پلاسما غنی از پلاکت، ازن تراپی